گیاه آویشن خشک کیلویی در اصل درختچه‌ای دائمی و همیشه سبز با ساقه‌ای به طور کلی راست و بر پایه چوب است. برگ ها به صورت حلقه هایی در اطراف ساقه، همیشه سبز و ساده قرار گرفته اند.
شکلی بیضی شکل، بافت ظریف و رایحه دلپذیری دارند. آنها عمدتاً بخش خوراکی انسان را تشکیل می دهند. گل‌های آن از نوع سیم، به رنگ ارغوانی و سفید، دوجنسی و دو لبه با کاسه گل غده‌ای کرکدار هستند که رایحه‌ای مطبوع دارند.
شکوفه دادن آنها در بهار و تابستان اتفاق می افتد T. vulgaris سرعت رشد متوسطی دارد. در زمان بلوغ ارتفاع آن به 5/0 تا 1 متر می رسد و به صورت پوشش سبز روی زمین بین 5/0 تا 1 متر و گاهی 15 متر پخش می شود.
2 تا 5 سال طول می کشد تا به حداکثر ارتفاع خود برسد می تواند یخبندان و خشکسالی و محیط های فقیر و شور را تحمل کند. در خاک های لومی و شنی زندگی می کند و دارای PH خنثی و قلیایی است.
در لبنان، T. vulgaris به صورت گروهی روی سنگ های آهکی رشد می کند. به آب زیادی نیاز ندارد اما به نور کامل خورشید نیاز دارد. پتانسیل تهاجمی ندارد و می تواند حداکثر 25 سال عمر کند.
T. vulgaris بیشتر تحت تأثیر بیماری پوسیدگی ریشه قرار می گیرد. در نهایت آویشن را می توان از طریق بذر، قلمه یا لایه بندی تکثیر کرد.
مطالعات بسیاری بر روی گونه های آویشن برای شناسایی ترکیب شیمیایی آنها انجام شده است. طیف گسترده ای از ترکیبات شیمیایی و همچنین اسانس ها، ترکیب اصلی آویشن را تشکیل می دهند که بسته به آب و هوا و منطقه جغرافیایی متفاوت است.
بررسی ها گزارش کرده اند که آویشن حاوی 56.53 درصد مونوترپن، 28.69 درصد هیدروکربن های مونوترپن، 5.04 درصد هیدروکربن های سسکوی ترپن و 1.84 درصد سسکوی ترپن های اکسیژن دار است.
آویشن سرشار از فلاونوئیدها و آنتی اکسیدان های فنلی مانند زآگزانتین، لوتئین، پیژنین، نارینژنین، لوتئولین و تیمونین است.
